Corona interview #8
Fred Evers portretteert leden van de vuttersgroep in lockdown en peilt de stemming.
Vandaag deel 8: Gerrit Beuzel
Op een winterse woensdagmiddag reis ik af naar Laren, naar Gerrit Beuzel.
Het is een moeilijke tijd voor Gerrit, Annie is pas overleden, de avond voor kerst. Ja, het was kerstavond. Hieronder volgt zijn verhaal, opgetekend door Fred Evers.
Het ging al een tijd minder met Annie, nadat ze borstkanker had overwonnen is ze eigenlijk nooit meer de oude geworden. Daarna kreeg ze ook nog maar liefst drie tia’s en mogelijk nog wat kleinere ertussen door de laatste jaren, kwaliteit van leven werd daardoor minder en minder.
Vijf weken lag ze in het hospice in Colmschate. Soms vond ik haar in dezelfde houding terug als waar ik haar de dag ervoor had achter gelaten, dat deed mij zeer. Maar toch, ze was altijd goed te pas, en ik had nog een goed contact met haar, zelfs tot het laatst toe.
Annie had er vrede mee, dat maakte het voor mij ook wat dragelijker. Ja het is wel dubbel op voor mij, Annie die er niet meer is en de Corona tijd waar de sociale kontakten maar minimaal zijn. Het zijn donkere dagen, letterlijk en figuurlijk.
Kijk, overdag gaat het allemaal nog wel, ik was al een beetje aan het wennen aan het alleen zijn, maar tegen dat het avond en donker wordt krijg ik het moeilijk en merk ik dat het stil is in huis, ja de avonden vallen mij zwaar en duren lang.
Je vraagt wat ik mis in deze tijd, ik mis vooral Annie. En verder natuurlijk de sociale kontakten die zo gewoon leken maar dat niet meer zijn momenteel, de kontakten met andere mensen, en vooral die met de andere fietsers, de vutters. Je voelt dan al gauw de eenzaamheid.
Zelf fiets ik weinig op dit moment, zelfs niet op de padelec. Een van de laatste keren op de padelec ging het een beetje mis, het was koud en ik was al vlak bij huis toen ik een bocht miste, ik wou wel de bocht om sturen, maar het ging gewoon niet en dus knalde ik tegen een muurtje, niet ernstig, maar het zette mij wel aan het denken. Het was namelijk niet de eerste keer dat ik een flauwte kreeg op de fiets. Degene die al langer met mij fietsen weten dat ik het soms erg koud kreeg op de fiets, zo koud dat ik het rillen niet meer onder controle kreeg en wegviel. Het is dus beter dat ik in een groep fiets, maar zelfs dat zit er op dit moment even niet in. Conditioneel heb ik te veel ingeleverd, met moeite loop ik s ’avonds een blokje om. Tja we hebben het binnen de vutters wel eens over een D groep gehad, maar hoe dan, nog langzamer? Het gaat gewoon niet meer denk ik dan wel eens, ik ben boven de 80, en ergens houdt het op.
Maar ik heb mooie herinneringen aan het fietsen overgehouden hoor, vooral met de vutters. Ik kon bijvoorbeeld aardig klimmen. De Holterberg lag mij wel, daar kon ik met de besten mee omhoog. Ik had daar een trucje voor dat weet bijna niemand! Een paar kilometer voor het klimmetje schakelde ik naar een zwaar verzet, dat is om de beenspieren op spanning te zetten. En wanneer het klimmetje opdook ging ik daar ook omhoog met een groot verzet, meters maken. Wat fiets je zwaar kreeg ik vaak te horen, en dan riep ik “ik kan best nog wel een tandje zwaarder hoor”. En zo heb ik menig fietser toch achter mij gelaten op De Holterberg, ja mooie tijden waren dat.
Wat ik ga doen na Corona tijd? Ik ga weer proberen te fietsen! Natuurlijk met de vutters. Zodra het kan ga ik zeker op de maandag- en donderdagochtend naar De Beemd, naar de start, en dan zie ik daar wel of ik nog verder mee kan. En verder, ja ik kan redelijk sjoelen, daar doet nog een man mee van 104 jaar dus dat kan nog lang doorgaan. Maar mogelijk ook wat biljarten en me misschien nog aansluiten bij een kaartclubje. Ja de wereld zal er wel iets anders uitzien na deze pandemie ook voor mij ja. Ik vrees dat er wel weer ergens een virus de kop opsteekt, kijk maar naar dat virus uit Engeland. Maar, handen schudden straks, dat moet toch wel weer kunnen, het is zo saai nu. Ik wil mijn kleinkinderen weer aanraken en sociale kontakten weer aanhalen zoals het eerder was, juist nu! Maar we moeten oppassen niet alleen voor Corona hoor. Ik ben ook heel erg begaan met het klimaat we moeten zuinig zijn op deze planeet, zo kan het niet verder.
Of ik nog een laatste boodschap wil afgeven, zeker, ik ben heel erg blij met de vutters groep, hoe zij met elkaar omgaan en hoe het georganiseerd wordt door het bestuur, en dat al zo lang, ik vind dat mooi, dat moet vooral blijven!
Vijf weken lag ze in het hospice in Colmschate. Soms vond ik haar in dezelfde houding terug als waar ik haar de dag ervoor had achter gelaten, dat deed mij zeer. Maar toch, ze was altijd goed te pas, en ik had nog een goed contact met haar, zelfs tot het laatst toe.
Annie had er vrede mee, dat maakte het voor mij ook wat dragelijker. Ja het is wel dubbel op voor mij, Annie die er niet meer is en de Corona tijd waar de sociale kontakten maar minimaal zijn. Het zijn donkere dagen, letterlijk en figuurlijk.
Kijk, overdag gaat het allemaal nog wel, ik was al een beetje aan het wennen aan het alleen zijn, maar tegen dat het avond en donker wordt krijg ik het moeilijk en merk ik dat het stil is in huis, ja de avonden vallen mij zwaar en duren lang.
Je vraagt wat ik mis in deze tijd, ik mis vooral Annie. En verder natuurlijk de sociale kontakten die zo gewoon leken maar dat niet meer zijn momenteel, de kontakten met andere mensen, en vooral die met de andere fietsers, de vutters. Je voelt dan al gauw de eenzaamheid.
Zelf fiets ik weinig op dit moment, zelfs niet op de padelec. Een van de laatste keren op de padelec ging het een beetje mis, het was koud en ik was al vlak bij huis toen ik een bocht miste, ik wou wel de bocht om sturen, maar het ging gewoon niet en dus knalde ik tegen een muurtje, niet ernstig, maar het zette mij wel aan het denken. Het was namelijk niet de eerste keer dat ik een flauwte kreeg op de fiets. Degene die al langer met mij fietsen weten dat ik het soms erg koud kreeg op de fiets, zo koud dat ik het rillen niet meer onder controle kreeg en wegviel. Het is dus beter dat ik in een groep fiets, maar zelfs dat zit er op dit moment even niet in. Conditioneel heb ik te veel ingeleverd, met moeite loop ik s ’avonds een blokje om. Tja we hebben het binnen de vutters wel eens over een D groep gehad, maar hoe dan, nog langzamer? Het gaat gewoon niet meer denk ik dan wel eens, ik ben boven de 80, en ergens houdt het op.
Maar ik heb mooie herinneringen aan het fietsen overgehouden hoor, vooral met de vutters. Ik kon bijvoorbeeld aardig klimmen. De Holterberg lag mij wel, daar kon ik met de besten mee omhoog. Ik had daar een trucje voor dat weet bijna niemand! Een paar kilometer voor het klimmetje schakelde ik naar een zwaar verzet, dat is om de beenspieren op spanning te zetten. En wanneer het klimmetje opdook ging ik daar ook omhoog met een groot verzet, meters maken. Wat fiets je zwaar kreeg ik vaak te horen, en dan riep ik “ik kan best nog wel een tandje zwaarder hoor”. En zo heb ik menig fietser toch achter mij gelaten op De Holterberg, ja mooie tijden waren dat.
Wat ik ga doen na Corona tijd? Ik ga weer proberen te fietsen! Natuurlijk met de vutters. Zodra het kan ga ik zeker op de maandag- en donderdagochtend naar De Beemd, naar de start, en dan zie ik daar wel of ik nog verder mee kan. En verder, ja ik kan redelijk sjoelen, daar doet nog een man mee van 104 jaar dus dat kan nog lang doorgaan. Maar mogelijk ook wat biljarten en me misschien nog aansluiten bij een kaartclubje. Ja de wereld zal er wel iets anders uitzien na deze pandemie ook voor mij ja. Ik vrees dat er wel weer ergens een virus de kop opsteekt, kijk maar naar dat virus uit Engeland. Maar, handen schudden straks, dat moet toch wel weer kunnen, het is zo saai nu. Ik wil mijn kleinkinderen weer aanraken en sociale kontakten weer aanhalen zoals het eerder was, juist nu! Maar we moeten oppassen niet alleen voor Corona hoor. Ik ben ook heel erg begaan met het klimaat we moeten zuinig zijn op deze planeet, zo kan het niet verder.
Of ik nog een laatste boodschap wil afgeven, zeker, ik ben heel erg blij met de vutters groep, hoe zij met elkaar omgaan en hoe het georganiseerd wordt door het bestuur, en dat al zo lang, ik vind dat mooi, dat moet vooral blijven!
